"Είχε πιο έντονη προφορά τότε, με γαλλική χροιά που διακρινόταν κάτω από την άκαμπτη, επίσημη φρασεολογία του. Χρειάστηκε να μας επαναλάβει πολλές φορές τη φράση για να καταλάβουμε τι έλεγε, και κάθε φορά έκανε μια απότομη χειρονομία στον αέρα, σαν να αγκάλιαζε τη μουσική. Όταν επιτέλους καταλάβαμε τι έλεγε, ο Κένεθ κι εγώ σηκωθήκαμε, και όλοι μαζί κρατούσαμε με τα κεφάλια μας το ρυθμό, ακούγοντας τους στίχους που μετά βίας καταλαβαίναμε. Το ρεφρέν απλώς επαναλάμβανε αυτό που νιώθαμε εμείς.
Τώρα, όταν τελειώνει το τραγούδι, δυσκολευόμαστε να μη βάλουμε τα γέλια καθώς θυμόμαστε τον άτοπο ενθουσιασμό μας. Την πρώτη φορά που το ακούσαμε, ήμασταν στην Αμερική ένα-δυο χρόνια μόνο, και όντως πιστεύαμε ότι ήμασταν τα παιδιά μιας επανάστασης, όχι μόνο επειδή λαχταρούσαμε να πετύχουμε κάτι. Είχαμε όλοι την ίδια ιστορία, είχαμε αφήσει πίσω τις οικογένειές μας, που τις νοσταλγούσαμε αλλά ξέραμε ότι δεν θα τις ξαναβλέπαμε ποτέ. Μιλούσαμε με τα σπαστά αγγλικά μας για τις αφρικανικές δικτατορίες, ένα θέμα που δεν το είχαμε ακόμα βαρεθεί. Και ο καθένας μας είχε να αφηγηθεί τη δική του ιστορία θανάτου και βίας."
(Dinaw Mengestu "Όλες οι Χάρες του Ουρανού", μετάφ. Χ. Παπαδημητρίου, εκδόσεις Πόλις, 2008)
