Τι είναι αυτό που κάνει τη φωνή των μη λογοτεχνών, ιδιαίτερη,
όταν αποφασίζουν να γράψουν και να εκδοθούν; Το ότι γράφουν δίχως το άγχος της
αναγνώρισης από το σινάφι, θα ήταν ένα εύκολο επιχείρημα. Στο στοίχημα με τον
εαυτό τους δεν υπερισχύει η καλλιτεχνική εκπλήρωση αλλά η ανάγκη τους…να τα
πουν. Επομένως ο κίνδυνος της επιτήδευσης εξασθενεί. Όταν δε το κείμενο είναι
σύντομο και συνηγορούν τα παραπάνω τότε έχουμε μικρά αγαπημένα βιβλία όπως αυτό
του Κώστα Ποντικόπουλου, από τις εκδόσεις Εύμαρος, με τίτλο «Τα μπλουζ του
Αγίου Παντελεήμονα».
Η προσήλωση σε λεπτομέρειες της παιδικής ηλικίας σε σχήματα
που ξαφνικά σκάνε σαν λάμψεις σε άσχετη χρονική στιγμή είναι ίδιον της
ωριμότητας. Η ψύχραιμη περιγραφή τους από το δημιουργό, η καθαρή ματιά που δεν
γλυκαίνει, εξιδανικεύοντας μια εποχή αλλά ξεγυμνώνει το τοπίο, μας σπρώχνει
απαλά στον κόσμο του Αγίου Παντελεήμονα της δεκαετίας του ΄60.
Κι από κει σαν σε απόηχο κρατήσαμε ήχους και πρόσωπα αλλά
αυτό του έμεινε να αντιστέκεται στη λήθη μας είναι η πόλη…το μπετόν, οι δρόμοι,
τα παράθυρα, οι γωνίες, τα πεζοδρόμια, η πλατεία εντέλει.
Διαβάσαμε το βιβλίο στην ξεκοιλιασμένη αυγουστιάτικη Αθήνα
και η εικόνα της, ακινητοποιημένης –ελλείψει αυτοκινήτων-ξερής, στην ασχήμια
της, φόρτισε την ανάγνωση μας με μια σπίθα υπεράσπισης του άστεως.
Αλλά και το ίδιο το κείμενο χωρίς κηρύγματα και εύκολες
ερμηνείες μας ψιθυρίζει αυτό που γευτήκαμε κάποτε όλοι την ανεκτικότητα, τη
στιφή αλλά πάντα ανοικτή αγκαλιά της πόλης που δεν νοιάζεται ποιος είσαι αρκεί
να είσαι διαβάτης της.
Στο άκουσμα της λέξης, Άγιος Παντελεήμονας, έρχονται σε πρώτο πλάνο
εικόνες αυτόκλητων αναλυτών- σωτήρων, ακραίων φωνών, άσχετων και εθελοντών
σχετικών, η διήγηση του Ποντικόπουλου χωρίς άχαρες απλοποιήσεις και άκαιρες
αντιπαραβολές αρθρώνει άποψη για το σήμερα χωρίς να κραυγάζει. Στα υπέρ του
βιβλίου και αυτό.
Τα μπλουζ του Άγιου Παντελεήμονα του Κώστα Ποντικόπουλου
κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Εύμαρος.
