Η Barbara Jane Reyes
βρίσκεται στο ακροατήριο του City Lights
απέναντι από τον Eduardo Galeano,παρασύρεται
από τον λόγο και την παρουσία του και θυμάται πως μοιάζει ένας μαγεμένος
ακροατής…ξεχνάει instagram,
facebook και άλλα που
απασχολούν τα χέρια του.
Κι ενώ κατακλυζόμαστε από γραπτά που φωνάζουν έχω ανάγκη για
αποδοχή, αναγνώριση, επιβράβευση, θέλω να φανώ έξυπνος ή και επίτηδες να φανώ
αφελής, εδώ έχουμε την αφήγηση, τις φωνές κάθε ιστορίας και ο ακροατής - Galeano είναι ο κομιστής της
ανάμνησης ,αυτός που θα τη μεταφέρει στο χαρτί για να συναντηθεί με τον επόμενο
ακροατή –αναγνώστη.
Μιλάμε για αυθεντικότητα…αναζητώντας μια γλώσσα να
ανταγωνιστεί τη γλώσσα της σιωπής .Η σιωπή, μια γλώσσα που είναι αφ εαυτού της
δυνατή και παίρνει δύναμη από τη μορφή της.
Και να είμαστε σε ένα χωριό μεταλλωρύχων στη Βολιβία, μας
διηγείται, ο Galeano
όπου οι κάτοικοι δεν θα φτάσουν τα χρόνια μου. Θα πεθάνουν είτε από κάποιο
τρομερό ατύχημα στα ορυχεία ή θα αρρωστήσουν από τη σκόνη που συσσωρεύεται στα
πνευμόνια τους. Εκεί έπινα μαζί τους το βράδυ. Είναι πολιτικοί πότες, λέει και
γελάει. Μεθυσμένοι επικρίνουν τον καπιταλισμό και την ολιγαρχία. Πολιτικοί
μέθυσοι. Με ρώτησαν για τη θάλασσα. Βλέπετε δεν θα ζήσουν αρκετά για να τη δουν
ούτε έχουν αρκετά χρήματα για να ταξιδέψουν. Έτσι πως μπορεί κάποιος να τους
μιλήσει για τη θάλασσα; να τους φέρει τη θάλασσα;
Ο Galeano
αναφέρεται και σε μια συνάντηση του με τον Che. Νεαρός δημοσιογράφος στα είκοσι εμφανίζεται
μπροστά του κραδαίνοντας μια εφημερίδα που δείχνει τον Che να παίζει μπέηζμπωλ… Προδότη του φωνάζει ο Galeano πως
μπορείς να παίζεις μπέηζμπωλ όταν προέρχεσαι από ένα έθνος ποδοσφαιριστών….ο Che γέλασε και του είπε πως
κανείς δεν το έχει αποκαλέσει προδότη…