Οι
εναρκτήριες σκηνές στα βιβλία του Ian Mc Ewan ήταν πάντα απολαυστικά ιδιοφυείς
και το τελευταίο του βιβλίο δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο είτε αυτές οι πρώτες
σελίδες αποτελούν τον προθάλαμο για την κύρια - μεγάλη σκηνή του έργου είτε όχι
μας μπλέκουν στον μύθο, μας μαγεύουν γρήγορα και χωρίς αντίσταση.
Διαβάζοντάς
τον καλλιεργείται πάντα η προσδοκία ότι κάτι τρομερό πρόκειται να συμβεί
κι αυτή η προσμονή είναι πια μέρος της αλχημείας. Ερωτήματα κοχλάζουν στο μυαλό
του αναγνώστη... ποιοι θα θιγούν; η βλάβη θα είναι σωματική, ψυχική ή και
τα δύο; Κι έπειτα είναι τα εφευρετικά σκηνικά που διευκολύνουν το ξέσπασμα της
αναπόφευκτης κρίσης.
Η
ιστορία αυτή τη φορά εκτυλίσσεται στο Λονδίνο κυρίως, αρχές της δεκαετίας του
΄70.Ψυχρός πόλεμος, κρίση πετρελαίου, βόμβες, απεργίες, ιδεολογικές
συγκρούσεις, αναρχία. Και μέσα σ΄ όλα αυτά η Serena μια ντεμοντέ φοιτήτρια και
η μετατροπή της σε κατάσκοπο.
Η
συνέχεια επί της ελληνικής έκδοσης...
Και
λίγος Μc Ewan αυτούσιος:
Ο
Φίλιπ Ροθ μου είχε πει κάποτε, όταν με πρόσεξε σαν νέο
συγγραφέα, πολλά χρόνια πριν, ότι πρέπει να γράφω όπως θα έγραφα αν οι γονείς
μου δεν ζούσαν. Ήταν πράγματι μια πολύ καλή συμβουλή και την ακολούθησα κι έτσι
τώρα κοιτάζω το παρελθόν με κάποιο τρόμο. Ο πατέρας μου, ιδιαίτερα, ήταν διχασμένος
ανάμεσα στην περηφάνια του για το γεγονός ότι εκδόθηκε ένα βιβλίο μου και
στον καθαρό τρόμο για το τι πιθανόν να υπήρχε μέσα σε αυτό.
Έτσι
πρέπει να έχω αποστασιοποιηθεί έκτοτε. Ωστόσο δεν έχω κάνει ποτέ αυτό
που ο Μπέλοου έκανε στον Χέρτζογκ ή ο Ροθ, ή ο Κιουρέισι… να βάλω
πρώην συζύγους στα βιβλία μου. Δεν θα μπορούσα να το κάνω. Το κομματάκι μου του
πάγου, που σύμφωνα με τον Γκράχαμ Γκρην όλοι οι συγγραφείς έχουμε στην καρδιά
μας είναι ελαφρώς λασπωμένο.
