Αφιερωμένο...
σε όσους μας κούνησαν το δάχτυλο στους εύκολους καιρούς του 2004, όταν το
ζέπελιν πέρναγε απαλά σαν μπαμπάκι ανάμεσα στις πολυκατοικίες, σε μας και στους
μεγαλύτερους μας που δεν μας εξασφάλισαν το τρίτο, τέταρτο ακίνητο. Σε όσους
νομίζουν και στο κομμάτι του εαυτού μας, όταν το κάνει, πως η συνάντηση και
μόνο με την τέχνη μας κάνει καλύτερους.
Σε
αυτούς που πρέπει οπωσδήποτε να πάμε μαζί τους αλλιώς θα είμαστε με τους
άλλους.
Σε
αυτούς που κυρίως πετυχαίνουν στόχους με στρατηγική ενώ οι υπόλοιποι
μένουν πίσω, είναι κι εκείνο το σύμπαν που δεν...
Και μην ξεχνάτε... whatever you do, don't congratulate yourself too
much
