"Αισθανόταν κατά κάποιον τρόπο συγγενής με τους Αψβούργους, των οποίων την εξουσία ενσάρκωνε εδώ ο πατέρας του και χάρη των οποίων θα κινούσε και ο ίδιος κάποια στιγμή για τον πόλεμο και το θάνατο. Γνώριζε τα ονόματα όλων των μελών του Ανωτάτου Οίκου. Τους αγαπούσε όλους πραγματικά, με μια παιδιάστικη αφοσίωση, προπάντων τον Κάιζερ, που ήταν καλοσυνάτος και ψηλός, μεγαλοπρεπής και δίκαιος, απείρως μακριά και ταυτόχρονα πού κοντά και ιδιαίτερα προσηνής προς τους αξιωματικούς του στρατεύματος. Με τους ήχους της στρατιωτικής μουσικής θα μπορούσε να πεθάνει κανείς αγόγγυστα γι' αυτόν, και ακόμα πιο εύκολα με το εμβατήριο Ραντέτσκυ. Οι φτερωτές σφαίρες σφύριζαν στο ρυθμό της μουσικής γύρω από το κεφάλι του Καρλ Γιόζεφ, το καλογυαλισμένο σπαθί του αστραποβολούσε, και, με την καρδιά και το νου πλημμυρισμένα απ' τη χαριτωμένη ελαφράδα του κομματιού, το αίμα του άρχισε να στάζει, σχηματίζοντας μια λεπτή, σκούρα κόκκινη κλωστούλα, πάνω στο αστραφτερό χρυσό των πνευστών, το βαθύ μαύρο των τυμπάνων και το νικηφόρο ασημί των κυμβάλων."
(Joseph Roth "Το εμβατήριο Ραντέτσκυ", μεταφ. Δ. Δημοκίδης, εκδόσεις Ροές, 2009)
