«Η Βίβιαν είχε δίκιο˙ ακόμη κι αν είχαν
πλύνει τις χορδές στο πλυντήριο, δεν θα έβγαζαν τόσο στεγνό, αμβλύ και υπόκωφο
ήχο. Ωστόσο, για να παραστήσω τον σοβαρό, έπαιξα ένα κομμάτι από το έργο του
Αγκουστίν Μπάρος Μανγκορέ με τίτλο La Catedral, μια ευχάριστη ακολουθία γοργών κλιμάκων και
αρπισμάτων που μου βγήκε πολύ καλά, παρά τη συγκινησιακή φόρτιση και τα
παγωμένα μου δάχτυλα. Το μάτι της μικρής θεάς άρχισε να γυαλίζει. Έβλεπα στο
πρόσωπό της μια φανατική οπαδό της κιθάρας. Όσοι αγαπούν αυτό το όργανο
αποτελούν ξεχωριστή ράτσα και αναγνωρίζονται μεταξύ τους όπως οι Εσκιμώοι. Άφησα την κιθάρα. Δεν τολμούσα να πω στους γονείς ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να τη γεμίσουν χώμα και να φυτέψουν στο ηχείο της ένα γεράνι: θα ήταν θαυμάσιο.»
(Rene
Belletto «Σ’ Ουρανό και Γη», μεταφ. Φ. Μίτλεττον,
εκδόσεις Πόλις, 2011)
