Γεννημέμοι αναγνώστες;;;
...μπα,γεννημένοι:γεννημένοι.Φταγμένοι για περπάτημα,στημένοι για τροφή ,προορισμένοι για ωρίμανση και άλλα.Η ανάγνωση δεν είναι φυσική λειτουργία,είναι επιλογή.Είναι εκεί που θέλουμε να επιστρέψουμε όταν έχουμε μια ήδη αποθηκευμένη ανάμνηση ανάγνωσης.Σε αυτό το σιωπηλό ραντεβού με τον εαυτό μας.
Και το καλοκαίρι ,αλλά γιατί όχι και τις Απόκριες,ή το Πάσχα το βιβλίο ,αν σου κάτσει, είναι κι αυτό “μια κάποια λύσις”.
Ιδανικά, και με άλλοθι την αδυναμία μας στις λίστες ,τα βιβλία που η ομάδα μας θα ήθελε να ροκανίσει κατά το θέρος είναι τα...
1.Καρδερίνα-Ντόνα Ταρτ,εκδ.Λιβάνη/...μην ακούτε τις “καρδερίνες”,και κακό βιβλίο να είναι,είναι Ταρτ και αξίζει να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
2.Κραδασμοί-Τζόναθαν Φράνζεν,εκδ.Ψυχογιός/..σαν φανατικοί του αναγνώστες ,είναι ο ενθουσιασμός μας το πιο ισχυρό επιχείρημα μας γι αυτή την επιλογή ,ένα άλλο κίνητρο θα ήταν η επιθυμία σας να παρακολουθήσετε μια εγκάρσια τομή στην αμερικανική οικογένεια από έναν μεγάλο συγγραφέα.
3. 54,Wu Ming,εκδ.Εξάρχεια/...εμάς μόνο το ότι είναι γραμμένο από τη ομάδα που έγραψε τον Εκκλησιαστή(μhttp://www.biblionet.gr/book/53223/Luther_Blissett/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)μας αρκεί,ωστόσο οι Times,τα λένε καλύτερα«H πλοκή είναι ένα θαυμαστό εγχείρημα μυθοπλασίας που κινείται αδιάκοπα μεταξύ Μπολόνιας, Νάπολης, Καλιφόρνια, Μόσχας, Ντουμπρόβνικ και Μασσαλίας.» The Times
4.Ο τελευταίος έρωτας ενός Ουκρανού προέδρου,Αντρέι Κούρκοφ,εκδ.Καστανιώτη/γιατί;;;
έχουμε την αίσθηση ότι η λογοτεχνία δίνει την πιο πειστική αίσθηση μιας πραγματικότητας ακόμη κι αν αυτό δεν είναι επιδίωξή της και μάλλον περισσότερο τότε...
5.Νοέμβριος,Γιώργος Σκαμπαρδώνης,εκδ.Πατάκη/
Μπήκα μέσα στο ναρκοπέδιο να πάρω ένα σκοτωμένο τρυγόνι. Βρήκα κι έναν σκαντζόχοιρο, τον βαλσάμωσα κι από τότε τον έχω για προσκέφαλο, ώστε να μην μπορώ να κοιμηθώ. Μόλις, όμως, κάπως λαγοκοιμάμαι, κάτι ξανοίγει -σπάζει η καλαμωτή του μυαλού. Και από εκεί βλέπω μέσα στα νερά μικρές ιστορίες-γυρίνους να τοξεύονται ακτινωτά προς τον βυθό. Νεογέννητοι γυρίνοι με κεφάλια πιο μικρά κι απ’ της καρφίτσας, σαν εκείνα του αμάρανθου. Και πρόσωπα που ρέουν, χάνονται κι επανέρχονται. Χειρονομίες και κουβέντες, χέλια λέξεων που τρέχουνε στα βαθιά -βουβά τρέιλερ. Τι να κάνω, νταγιαντώ μ’ αυτά, τώρα που πέρασαν οι παλιές Παρασκευές. Τα ξαναγεννώ, τα ξαναπλάθω και παρακαλώ: «Μούσα, ορυξόνμοι, ως δικέλλη, τη γλώττη διέξοδον».
6.Περαστικός, Paco Ignacio Taibo II,εκδ.Άγρα/ συγγραφέας,εξώφυλλο.μεταφραστής,εκδοτικός οίκος αποτελούν μια κάποια εγγύηση.Όχι;
7.Αρμαντέιλ.Wilkie Collins,Εκδ.Gutenberg /και τα κλασσικά δεν έχουν μαλώσει με το καλοκαίρι...ειδικά με τέτοια πλοκή ...Ολέθριοι έρωτες, δίψα για πλούτο, άνθρωποι σε κρίση ταυτότητας, οικογενειακά μυστικά, εκρηκτικές αντιπαλότητες και η δολοφονική φαντασία μιας πανούργας γυναίκας συνθέτουν το μυθιστόρημα του Wilkie Collins, που καθήλωσε τους βικτωριανούς αναγνώστες και "αποκαθήλωσε" την βικτωριανή ηθική, το θρυλικό "Αρμαντέιλ".
Ο συγγραφέας, ζώντας στο περιθώριο της ηθικής και του καθωσπρεπισμού, συγκατοικούσε με την νόμιμη γυναίκα και την ερωμένη του έχοντας με την τελευταία και τρία παιδιά!
Η οργή των κριτικών της εποχής -θεματοφυλάκων όπως πάντα κάθε κατεστημένου- δεν έκαμψε τις πωλήσεις του Λονδρέζικου περιοδικού Cornhill , όπου δημοσιεύονταν σε συνέχειες το "Αρμαντέιλ". Ο καθωσπρεπισμός και τα θέσφατα κάθε εποχής πλάθουν -σαν πήλινο αγγείο- τον άνθρωπο και τον κόσμο του. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες με το έργο τους ή και με τη ζωή τους σπάνε το αγγείο. Μήπως το ανήθικο των βικτωριανών σκιαγραφεί τη σύγχρονη ηθική (έρωτες, χρήμα, πανουργία, κρίση ταυτότητας);
8.Το θέτρο του Σάμπαθ,Φίλιπ Ροθ,εκδ.Πόλις /Οφειλή από το προηγούμενο καλοκαίρι,αφού.
"Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ' ένα βιβλίο που λέγεται "Θέατρο του Σάμπαθ", το οποίο μισούν πολλοί. Δεν είναι βέβαια αυτός ο λόγος που μου αρέσει. Αλλά πιστεύω ότι έχει πολλή ελευθερία μέσα του. Αυτό αναζητάς ως συγγραφέας, όταν δουλεύεις: να χάνεις τις αναστολές σου, να σκαλίζεις βαθιά μέσα στη μνήμη σου και τις εμπειρίες και τη ζωή, και μετά να βρίσκεις την πρόζα που θα πείσει τον αναγνώστη". (Philip Roth)
9.Μακάρι να ήσουν εδώ,Γκράχαμ Σουίφτ,εκδ.Εστία."Έτσι κι αρχίσει η τρέλα, δεν έχει τελειωμό, σκέφτεται ο Τζακ. Δεν είχαν πει εκείνοι οι ειδικοί ότι θα πάρει χρόνια μέχρι να φουντώσει στον άνθρωπο; Νά λοιπόν τώρα που είχε φουντώσει σ’ αυτόν και στην Έλλη. Εξήντα πέντε κεφάλια ήταν τα ζωντανά και όλα φαίνονταν υγιέστατα όταν ήρθε η κατεπείγουσα διαταγή να τα ξεπαστρέψουν, κι έμεινε πίσω μόνο η σιωπή κι ένα κούφιο κενό σαν το πρωί που πέθανε η μάνα, ένα κενό που μέσα του επέπλεε μια τόση δα θυμωμένη σκέψη: Το καλό που τους θέλω, να έχουν δίκιο αυτοί οι ειδικοί..."
Με αφορμή την ιστορία δύο οικογενειών κτηνοτρόφων από το Ντέβον της Αγγλίας, των Λάξτον και των Μέρικ, που η ασθένεια των τρελών αγελάδων έπληξε καίρια στη δεκαετία του '90, με αποτέλεσμα οι γόνοι τους να υποχρεωθούν να στρέψουν την πλάτη τους στην οικογενειακή παράδοση ακολουθώντας εντελώς διαφορετική πορεία, ο Γκράχαμ Σουίφτ πλέκει με δεξιοτεχνία τον ιστό των γονικών, συζυγικών και αδελφικών σχέσεων, αποτυπώνοντας ταυτόχρονα τις ψυχολογικές αλλαγές που επιφέρει μια κρίση. Ο πόλεμος του Ιράκ θα επισφραγίσει αυτή την πολυεπίπεδη διαδικασία αποξένωσης από τη γη, την οικογένεια και τον καθιερωμένο τρόπο ζωής των τελευταίων τριών δεκαετιών.
10.Η κόμη της Αφροδίτης,Μίκαελ Σίσκιν,εκδ.Μεταίχμιο
Τον αποκάλεσαν επίγονο του Ναμπόκοφ, και όχι μόνο γιατί είναι εκπατρισμένος όπως ο συγγραφέας της «Λολίτας», αλλά γιατί, όπως και εκείνος, παιδεύεται από τη γλώσσα και παιδεύει τη γλώσσα, σε βαθμό εξαντλήσεως: με μια γλώσσα χρωματική, πληθωρική σε μετατροπίες, ο Ρώσος συγγραφέας Μίκαελ Σίσκιν επιχειρεί να αδράξει το ανείπωτο, να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη λέξη και το γεγονός, «να μεταφράσει», όπως ο ίδιος λέει, «το μη λεκτικό στη γλώσσα της γλώσσας», «να αναστήσει τις λέξεις που έχουν απονεκρωθεί από τη χρήση». Σήμερα, στα πενήντα δύο του χρόνια, θεωρείται ήδη κλασικός: πολυβραβευμένος (ρωσικό Booker το 2000, Βραβείο του Μεγάλου Βιβλίου 2006 και 2011 κατ’ επανάληψη Εθνικό Μπεστ Σέλερ), εγκατεστημένος στην Ελβετία από το 1995, απερίφραστα επικριτικός για το καθεστώς του Πούτιν και τον ξενοφοβικό εθνικισμό του, γράφει τα βιβλία του εκτός Ρωσίας, τα παραχωρεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο (στα ρωσικά), και βαδίζοντας στα χνάρια της μεγάλης παράδοσης της πατρίδας του θυμίζει ότι το ιδεώδες της λογοτεχνίας δεν είναι «να ψυχαγωγεί ή να πουλάει» αλλά να θέτει ερωτήματα. Όταν η Κατερίνα Σχινά-εδώ από την Καθημερινή-προτρέπει εμείς ακολουθούμε το νεύμα της.
...μπα,γεννημένοι:γεννημένοι.Φταγμένοι για περπάτημα,στημένοι για τροφή ,προορισμένοι για ωρίμανση και άλλα.Η ανάγνωση δεν είναι φυσική λειτουργία,είναι επιλογή.Είναι εκεί που θέλουμε να επιστρέψουμε όταν έχουμε μια ήδη αποθηκευμένη ανάμνηση ανάγνωσης.Σε αυτό το σιωπηλό ραντεβού με τον εαυτό μας.
Και το καλοκαίρι ,αλλά γιατί όχι και τις Απόκριες,ή το Πάσχα το βιβλίο ,αν σου κάτσει, είναι κι αυτό “μια κάποια λύσις”.
Ιδανικά, και με άλλοθι την αδυναμία μας στις λίστες ,τα βιβλία που η ομάδα μας θα ήθελε να ροκανίσει κατά το θέρος είναι τα...
2.Κραδασμοί-Τζόναθαν Φράνζεν,εκδ.Ψυχογιός/..σαν φανατικοί του αναγνώστες ,είναι ο ενθουσιασμός μας το πιο ισχυρό επιχείρημα μας γι αυτή την επιλογή ,ένα άλλο κίνητρο θα ήταν η επιθυμία σας να παρακολουθήσετε μια εγκάρσια τομή στην αμερικανική οικογένεια από έναν μεγάλο συγγραφέα.
3. 54,Wu Ming,εκδ.Εξάρχεια/...εμάς μόνο το ότι είναι γραμμένο από τη ομάδα που έγραψε τον Εκκλησιαστή(μhttp://www.biblionet.gr/book/53223/Luther_Blissett/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)μας αρκεί,ωστόσο οι Times,τα λένε καλύτερα«H πλοκή είναι ένα θαυμαστό εγχείρημα μυθοπλασίας που κινείται αδιάκοπα μεταξύ Μπολόνιας, Νάπολης, Καλιφόρνια, Μόσχας, Ντουμπρόβνικ και Μασσαλίας.» The Times
4.Ο τελευταίος έρωτας ενός Ουκρανού προέδρου,Αντρέι Κούρκοφ,εκδ.Καστανιώτη/γιατί;;;
έχουμε την αίσθηση ότι η λογοτεχνία δίνει την πιο πειστική αίσθηση μιας πραγματικότητας ακόμη κι αν αυτό δεν είναι επιδίωξή της και μάλλον περισσότερο τότε...
5.Νοέμβριος,Γιώργος Σκαμπαρδώνης,εκδ.Πατάκη/
Μπήκα μέσα στο ναρκοπέδιο να πάρω ένα σκοτωμένο τρυγόνι. Βρήκα κι έναν σκαντζόχοιρο, τον βαλσάμωσα κι από τότε τον έχω για προσκέφαλο, ώστε να μην μπορώ να κοιμηθώ. Μόλις, όμως, κάπως λαγοκοιμάμαι, κάτι ξανοίγει -σπάζει η καλαμωτή του μυαλού. Και από εκεί βλέπω μέσα στα νερά μικρές ιστορίες-γυρίνους να τοξεύονται ακτινωτά προς τον βυθό. Νεογέννητοι γυρίνοι με κεφάλια πιο μικρά κι απ’ της καρφίτσας, σαν εκείνα του αμάρανθου. Και πρόσωπα που ρέουν, χάνονται κι επανέρχονται. Χειρονομίες και κουβέντες, χέλια λέξεων που τρέχουνε στα βαθιά -βουβά τρέιλερ. Τι να κάνω, νταγιαντώ μ’ αυτά, τώρα που πέρασαν οι παλιές Παρασκευές. Τα ξαναγεννώ, τα ξαναπλάθω και παρακαλώ: «Μούσα, ορυξόνμοι, ως δικέλλη, τη γλώττη διέξοδον».
6.Περαστικός, Paco Ignacio Taibo II,εκδ.Άγρα/ συγγραφέας,εξώφυλλο.μεταφραστής,εκδοτικός οίκος αποτελούν μια κάποια εγγύηση.Όχι;
7.Αρμαντέιλ.Wilkie Collins,Εκδ.Gutenberg /και τα κλασσικά δεν έχουν μαλώσει με το καλοκαίρι...ειδικά με τέτοια πλοκή ...Ολέθριοι έρωτες, δίψα για πλούτο, άνθρωποι σε κρίση ταυτότητας, οικογενειακά μυστικά, εκρηκτικές αντιπαλότητες και η δολοφονική φαντασία μιας πανούργας γυναίκας συνθέτουν το μυθιστόρημα του Wilkie Collins, που καθήλωσε τους βικτωριανούς αναγνώστες και "αποκαθήλωσε" την βικτωριανή ηθική, το θρυλικό "Αρμαντέιλ".
Ο συγγραφέας, ζώντας στο περιθώριο της ηθικής και του καθωσπρεπισμού, συγκατοικούσε με την νόμιμη γυναίκα και την ερωμένη του έχοντας με την τελευταία και τρία παιδιά!
Η οργή των κριτικών της εποχής -θεματοφυλάκων όπως πάντα κάθε κατεστημένου- δεν έκαμψε τις πωλήσεις του Λονδρέζικου περιοδικού Cornhill , όπου δημοσιεύονταν σε συνέχειες το "Αρμαντέιλ". Ο καθωσπρεπισμός και τα θέσφατα κάθε εποχής πλάθουν -σαν πήλινο αγγείο- τον άνθρωπο και τον κόσμο του. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες με το έργο τους ή και με τη ζωή τους σπάνε το αγγείο. Μήπως το ανήθικο των βικτωριανών σκιαγραφεί τη σύγχρονη ηθική (έρωτες, χρήμα, πανουργία, κρίση ταυτότητας);
"Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ' ένα βιβλίο που λέγεται "Θέατρο του Σάμπαθ", το οποίο μισούν πολλοί. Δεν είναι βέβαια αυτός ο λόγος που μου αρέσει. Αλλά πιστεύω ότι έχει πολλή ελευθερία μέσα του. Αυτό αναζητάς ως συγγραφέας, όταν δουλεύεις: να χάνεις τις αναστολές σου, να σκαλίζεις βαθιά μέσα στη μνήμη σου και τις εμπειρίες και τη ζωή, και μετά να βρίσκεις την πρόζα που θα πείσει τον αναγνώστη". (Philip Roth)
9.Μακάρι να ήσουν εδώ,Γκράχαμ Σουίφτ,εκδ.Εστία."Έτσι κι αρχίσει η τρέλα, δεν έχει τελειωμό, σκέφτεται ο Τζακ. Δεν είχαν πει εκείνοι οι ειδικοί ότι θα πάρει χρόνια μέχρι να φουντώσει στον άνθρωπο; Νά λοιπόν τώρα που είχε φουντώσει σ’ αυτόν και στην Έλλη. Εξήντα πέντε κεφάλια ήταν τα ζωντανά και όλα φαίνονταν υγιέστατα όταν ήρθε η κατεπείγουσα διαταγή να τα ξεπαστρέψουν, κι έμεινε πίσω μόνο η σιωπή κι ένα κούφιο κενό σαν το πρωί που πέθανε η μάνα, ένα κενό που μέσα του επέπλεε μια τόση δα θυμωμένη σκέψη: Το καλό που τους θέλω, να έχουν δίκιο αυτοί οι ειδικοί..."
Με αφορμή την ιστορία δύο οικογενειών κτηνοτρόφων από το Ντέβον της Αγγλίας, των Λάξτον και των Μέρικ, που η ασθένεια των τρελών αγελάδων έπληξε καίρια στη δεκαετία του '90, με αποτέλεσμα οι γόνοι τους να υποχρεωθούν να στρέψουν την πλάτη τους στην οικογενειακή παράδοση ακολουθώντας εντελώς διαφορετική πορεία, ο Γκράχαμ Σουίφτ πλέκει με δεξιοτεχνία τον ιστό των γονικών, συζυγικών και αδελφικών σχέσεων, αποτυπώνοντας ταυτόχρονα τις ψυχολογικές αλλαγές που επιφέρει μια κρίση. Ο πόλεμος του Ιράκ θα επισφραγίσει αυτή την πολυεπίπεδη διαδικασία αποξένωσης από τη γη, την οικογένεια και τον καθιερωμένο τρόπο ζωής των τελευταίων τριών δεκαετιών.
10.Η κόμη της Αφροδίτης,Μίκαελ Σίσκιν,εκδ.Μεταίχμιο
Τον αποκάλεσαν επίγονο του Ναμπόκοφ, και όχι μόνο γιατί είναι εκπατρισμένος όπως ο συγγραφέας της «Λολίτας», αλλά γιατί, όπως και εκείνος, παιδεύεται από τη γλώσσα και παιδεύει τη γλώσσα, σε βαθμό εξαντλήσεως: με μια γλώσσα χρωματική, πληθωρική σε μετατροπίες, ο Ρώσος συγγραφέας Μίκαελ Σίσκιν επιχειρεί να αδράξει το ανείπωτο, να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη λέξη και το γεγονός, «να μεταφράσει», όπως ο ίδιος λέει, «το μη λεκτικό στη γλώσσα της γλώσσας», «να αναστήσει τις λέξεις που έχουν απονεκρωθεί από τη χρήση». Σήμερα, στα πενήντα δύο του χρόνια, θεωρείται ήδη κλασικός: πολυβραβευμένος (ρωσικό Booker το 2000, Βραβείο του Μεγάλου Βιβλίου 2006 και 2011 κατ’ επανάληψη Εθνικό Μπεστ Σέλερ), εγκατεστημένος στην Ελβετία από το 1995, απερίφραστα επικριτικός για το καθεστώς του Πούτιν και τον ξενοφοβικό εθνικισμό του, γράφει τα βιβλία του εκτός Ρωσίας, τα παραχωρεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο (στα ρωσικά), και βαδίζοντας στα χνάρια της μεγάλης παράδοσης της πατρίδας του θυμίζει ότι το ιδεώδες της λογοτεχνίας δεν είναι «να ψυχαγωγεί ή να πουλάει» αλλά να θέτει ερωτήματα. Όταν η Κατερίνα Σχινά-εδώ από την Καθημερινή-προτρέπει εμείς ακολουθούμε το νεύμα της.
