Όταν
ο Gus Van Sant άρχισε να σχεδιάζει
την ταινία του Good Will Hunting, σκέφτηκε
ότι τα τραγούδια του Elliott Smith θα
ταίριαζαν με το ύφος της. Στην προηγούμενή
του δημιουργία,
τελικά χρησιμοποίησε metal μουσική,
αν και πάλι ο Smith ήταν στα
υπόψιν. Όπως έχει πει και ο ίδιος ο
σκηνοθέτης, σχεδόν από την αρχή των
γυρισμάτων, είχε στο μυαλό του τα
τραγούδια του πρώην
μέλους των Heatmiser που τώρα
έκανε σόλο καριέρα, και όταν πια η ταινία
είχε ολοκληρωθεί ήταν σίγουρος ότι τα
ήθελε για το soundtrack. Ο παραγωγός του φιλμ είπε χαρακτηριστικά ότι οι
συνθέσεις του είχαν ένα “μελαγχολικό,
όμορφο ήχο”. Ήταν η εποχή που ο Elliott
Smith είχε αρχίσει να ξεφεύγει
από τους στενούς κύκλους της εναλλακτικής
μουσικής. Ο ίδιος έδωσε την άδεια να
χρησιμοποιηθούν τα τραγούδια του και
έγραψε νέους στίχους, ειδικά για την περίπτωση, σε ένα ακυκλοφόρητο του τραγούδι του 1997, το Miss Misery.
Η μπαλάντα αυτή
ήταν υποψήφια στα βραβεία Oscar του
1998, στην κατηγορία του καλύτερου
πρωτότυπου τραγουδιού. Είναι εντυπωσιακή η αντίθεση
στην απονομή: το επικό τραγούδι (από τον "Τιτανικό") που
ερμηνεύει, με μια σινεμασκόπ επίδειξη
των φωνητικών της δυνατοτήτων η Celine
Dion, με μια μεγάλη ορχήστρα
πίσω της και αμέσως μετά η ερμηνεία
του Elliott Smith, ο οποίος «ψιθυρίζει»
την σύνθεσή του, παίζοντας μία ακουστική
κιθάρα και φορώντας ένα λευκό κοστούμι,
λες και το δανείστηκε από κάποιον μουσικό
που συνόδευε την C. Dion. Είναι
στιγμές που δείχνει τόσο εκτός τόπου,
που σκέφτεται κανείς ότι ήταν απλά ένας
τραγουδιστής του δρόμου τον οποίον
έντυσαν και ανέβασαν στην σκηνή να
τραγουδήσει. Ο Smith ήταν
από την αρχή επιφυλακτικός έως αρνητικός στο να
τραγουδήσει. Τελικά το επιχείρημα ότι
ίσως έβαζαν κάποιον σαν τον Richard
Marx στη θέση του, τον έπεισε.
Ο
ίδιος έχει πει, σε διάφορες
συνεντεύξεις, για την
εμπειρία του αυτή:
“Θέλω
να πάω κυρίως για να φορέσω το λευκό μου
κουστούμι. Πάντα περνάω υπέροχα όταν
το φοράω.”
“Βγήκα
στην σκηνή, κι εκεί, στα δύο μέτρα, ήταν
ο Jack Nicholson.
Απέφυγα εκείνη την περιοχή και τραγούδησα
κοιτάζοντας το πίσω θεωρείο.”
“Ήταν
σαν όλα να συνέβαιναν σε αργή κίνηση.
Πραγματικά περίεργα. Δεν ήταν άσχημα,
αλλά δεν θα ήθελα να το ξανακάνω.”
“...το
κοινό (στα Oscar) ήταν
πολλοί άνθρωποι που απλά δεν είχαν έρθει για
να ακούσουν εμένα να παίζω. Δεν θα ήθελα
να ζω στον κόσμο τους, αλλά είχε πλάκα
να περπατήσω στο φεγγάρι, έστω και για
μια μέρα.”
Η δισκογραφία του Elliott Smith κυκλοφορεί σε LP και CD.
