Βιβλία των εκδόσεων Κέδρος από 4 ως 10 ευρώ

Το show είναι των Ελλήνων / Μένης Κουμανταρέας.

Τι μπορεί να είπαν ο Κ.Π. Καβάφης με τον Δημήτρη Μητρόπουλο τη μία και μοναδική φορά που συναντήθηκαν και ποια ήταν η αφορμή;
Τι σχέση μπορεί να είχε το κιμονό της Μπατερφλάυ με τον δικτάτορα Μεταξά και τα κανόνια του πολέμου;
Πώς, που και πότε ο Τσώρτσιλ φύσηξε τον καπνό του πούρου του στα μούτρα του συντρόφου Σιάντου και ποιες ήταν οι συνέπειες;
Τρεις συναντήσεις στις κουίντες της Ιστορίας με πρωταγωνιστές που σφράγισαν τον νεοελληνικό μας βίο.
Ο τίτλος της τρίτης νουβέλας και τίτλος όλου του βιβλίου είναι φράση του Ουίνστον Τσώρτσιλ στον Ουκρανό φωτογράφο Κέσσελ, στη διάρκεια της ιστορικής σύσκεψης στις 26 του Κόκκινου Δεκέμβρη το '44, όπου η τύχη της μεταπολεμικής Ελλάδας παιζόταν κορόνα-γράμματα.
Η μεσαία νουβέλα, "Ο κύριος Μπατερφλάυ", αφορά μια άλλη παράσταση, ιταλικής όπερας αυτή τη φορά, με καλεσμένο τον υιό Πουτσίνι τρεις μόλις μέρες πριν από την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Η "Μπατερφλάυ του πολέμου", όπως έγινε γνωστή, και μέχρι πρότινος ακόμα υπήρχαν επιζώντες.
Τέλος, η εναρκτήρια νουβέλα "Μια μέρα απ' τη ζωή τους", αφορά τη μοναδική φορά που ο Κωνσταντίνος Καβάφης συναντά τον Δημήτρη Μητρόπουλο τον Οκτώβριο του '32 σε γνωστό αθηναϊκό σπίτι και ακούει τον μουσικό να παίζει στο πιάνο και να τραγουδά ποιήματά του.

Βεβαίως δεν πρόκειται για ιστορικό ή πολιτικό βιβλίο. Η φαντασία έχει το πάνω χέρι και επεμβαίνει στην πραγματικότητα χωρίς να την αλλοιώνει.

Η εβραία νύφη. Νίκος Δαββέτας.

Αθήνα - Βερολίνο - Θεσσαλονίκη. Μια νέα γυναίκα αναζητά στοιχεία για την εμπλοκή του πατέρα της στον αφανισμό των Ελλήνων εβραίων. Με πρόσχημα τη ζωγραφική, στη σκιά άγνωστων θυμάτων, οικογενειακών φαντασμάτων και μιας αδιόρατης ενοχής, πασχίζει να ανακαλύψει το λεπτό όριο ανάμεσα στη ζωή που ζούμε και στη ζωή που επινοούμε.
Ένα μυθιστόρημα για ό,τι στοιχειώνει τη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Ναυαγίων πλάσματα. Δημήτρης Νόλλας.

Η μοίρα ενός ανθρώπου, ο οποίος ξεκινάει από την άλλη άκρη του κόσμου, προσπαθώντας να ξεφύγει απ’ την πείνα και την δυστυχία, και επιβιώνει απ' τις κακουχίες της διαδρομής και από το ναυάγιο του δουλεμπορικού σαπιοκάραβου, που τον μεταφέρει στην γη της επαγγελίας. Εκεί όπου τον υποδέχονται και τον περιθάλπουν άλλα, περιπλέοντα ναυάγια. Εκεί όπου, εντέλει, τον περιμένει ο θάνατός του, σαν σε προκαθορισμένο ραντεβού.
Η ιστορία της Ασμάτ, που γαντζωμένη σε μία πόρτα-αυτοσχέδια σχεδία αναζήτησε σωτηρία εν μέσω πομπής θαλασσοπνιγμένων λαθρομεταναστών. Η ιστορία του λιμενοφύλακα Ρήγα που την περισυνέλεξε, το νησί-τείχος πάνω στο οποίο τσακίστηκαν οι ζωές τους. Όνειρα που ξεκινάνε από ένα ναυάγιο και όνειρα που ναυαγούν στα πάθη και στα δεινά αυτού του κόσμου.

  

Πορφυρό και μαύρο νήμα. Στρατής Χαβιαράς.

«Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που κάποιος άλλος μου είπε κάποτε, όταν κι εγώ ήμουνα κάποιος άλλος».

Στο καινούργιο μυθιστόρημα του Στρατή Χαβιαρά, Πορφυρό και μαύρο νήμα, ο αφηγητής της ιστορίας, ο Βασίλης, περιγράφει τις περιπέτειες που έζησε στην παιδική του ηλικία, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής σ’ ένα μικρό ξερονήσι του Σαρωνικού: το ζόφο και την πείνα εκείνης της εποχής, δίπλα σε μια μακρινή συγγενή και μοναδικό του προστάτη, τη γριά θεία Μάρθα, που αναδεικνύεται εδώ σε οικουμενικό σύμβολο εγκαρτέρησης. Η θεία Μάρθα μυεί στη ζωή τον Βασίλη μέσα από τη λαϊκή αφήγηση των ιστοριών του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα και άλλων βυζαντινών ηρώων, επιδιώκοντας συγχρόνως να ξορκίσει τα βάσανά τους. Με σπάνια ευρηματικότητα, καταφέρνει και τον κάνει ουσιαστικό μέτοχο της ιστορίας που αφηγείται.

Δυο παράλληλες ιστορίες που συμπλέκονται και συμπληρώνουν η μια την άλλη μέσα από τη διαρκή τους δράση. Μια κατάφαση στη ζωή που αναζητεί τη σωτηρία της στη δημιουργική φαντασία και στο μύθο.

«Πορφυρό και μαύρο νήμα
Στην ανέμη και στο ρήμα
Δώσ’ τους κλώτσο να γυρίσουν
Παραμύθι ν’ αρχινήσουν».

Αχτίδα στο σκοτάδι. Έρση Σωτηροπούλου.

Οι ιστορίες της Έρσης Σωτηροπούλου μοιάζουν με κομμάτια μπλουζ όπου οι ήρωες ψάχνουν σαν υπνοβάτες να βρουν το πεπρωμένο τους. Ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι ατενίζουν τη ματαιότητα της ζωής, αποκαρδιωμένοι ρίχνουν πού και πού ενήλικο βλέμμα σε παιδικές εικόνες, σχηματίζουν απρόβλεπτα σχέδια, αιχμαλωτίζουν αντί για λέξεις τη σιωπή, αντί για αγάπη τη μοναξιά και μένουν ασάλευτοι λίγο πριν την καταστροφή. Κινούνται σ΄αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο όπου η ζωή και ο θάνατος, η πραγματικότητα και η φαντασία, το παρελθόν και το μέλλον είναι έννοιες μετέωρες και διόλου ασυμβίβαστες.

Ο παππούς μου και το κακό. Γιώργης Γιατρομανωλάκης

Η συνεργασία του παππού μου με τον κυβερνήτη μας Βενιζέλο διαρκεί τριάντα ένα χρόνια και οκτώ ημέρες. Ακριβώς. Τόσο κρατεί και η δική μου ιστορία. Ξεκινά από τις 10 Μαρτίου 1905, όταν ο άρχοντας Βενιζέλος μας πήρε τα βουνά ν' απελευθερώσει την Κρήτη μας από τον δεσποτισμό της Αρμοστείας και του Κράτους των Αθηνών, και τελειώνει στις 18 Μαρτίου 1936, όταν το τρισκατάρατο Κακό του θανάτου θυμήθηκε τον ελευθερωτή και σωτήρα μας. Από τις 10 Μαρτίου 1905 ως τις 18 Μαρτίου 1936 ο παππούς μου συντονίζεται μέρα νύχτα με τον Βενιζέλο μας στη μάχη εναντίον του Κακού.

Το ίδιο διάστημα συντονίζομαι κι εγώ με τον παππού μου. Στην ιστορία της μάχης εναντίον του Κακού. Ολόγυρα στους δύο μαχητές κυκλοφορούν αγγελικές δυνάμεις, άλλοτε ξύπνιες, άλλοτε κοιμισμένες. Χαζοάγγελοι, χαφιεδοάγγελοι, οσιομάρτυρες κλπ. Άλλοτε υπέρ, άλλοτε όχι. Δίπλα μαζεμένοι πολιτικοί, φιλελεύθεροι (χαρούμενοι ή λυπημένοι) και πάρα πολλοί παλαιοκομματικοί. Παραδίπλα αρχιεπίσκοποι κλπ. Γύρω από μένα πεταρίζει συνεχώς το προσωπικό μου Κακό. Άγρυπνο, μοχθηρό. Ακαταπόνητο.

Περιπέτειες σε τρεις σχεδίες. Τίτος Πατρίκιος.

Οι τρεις σχεδίες τελικά ήταν τέσσερις. Όπως και οι τρεις σωματοφύλακες. Αλλά οι περιπέτειες είναι πολύ περισσότερες. Χάρη σ’ αυτές και με λόγο λιτό κι ακαριαίο, ο Τίτος Πατρίκιος συνθέτει ένα πανόραμα του βίου, προσωπικού και δημόσιου, της τέχνης της γραφής, της καθημερινότητας των ανθρώπων και των πραγμάτων.

Έναν κόσμο πολυεπίπεδο και ταυτόχρονα οικείο, όπως τον έζησε ο ίδιος, όπως μπορεί να τον ζει ο καθένας, και που σε τούτες τις αφηγήσεις μας τον μεταδίδει με συναρπαστική αμεσότητα.