Το
βιβλιοπωλείο Φοίβη έκανε την πρόσκληση και κάποιοι από τους αναγνώστες του
ανταποκρίθηκαν. Το θέμα μας δεν είναι τα βιβλία αλλά η τελευταία αγαπημένη
σκηνή από αγαπημένη ταινία. Ιδού λοιπόν ποιες επέλεξαν μερικοί από τους φίλους μας
ενώ στο τέλος του αφιερώματος η Φοίβη διαλέγει και το αγαπημένο της «τέλος» από
ένα βιβλίο . Απολαύστε!
Η Λεμονιά
Ρόδη διαλέγει την τελευταία σκηνή του Lost In Translation. Τι Ταινία και τι τέλος!!!
Ο Αναστάσιος
Ανέστης διαλέγει το φινάλε του Απέραντου
Γαλάζιου όπου η ξανθιά τραβάει το σχοινάκι του αγαπημένου της και τον στέλνει ξανά
στην Άβυσσο.
Ο Νίκος Κουρκούνης διαλέγει την τελειωτική
παρτίδα στο Cincinnati Kid.
Ο
Ασημάκης Κατσιαρής μας λέει: «Κατ’ εμέ, η τελευταία σκηνή του Los Olvidados του Bunuel.
Φυσικά πρέπει να το δεί κάποιος για να μπεί στο πνεύμα της ανέχειας, παθών,
κτλ, αλλά η τελευταία σκηνή με τη μάνα να διασταυρώνεται με το νεκρό παιδί της
το οποίο στη συνέχεια πετάγεται σαν κοινωνικό σκουπίδι, είναι το κάτι άλλο...»
Ο
Γιάννης Ζελιαναίος λάτρης των σπαγγέτι γουέστερν διαλέγει σκηνή από την πιο
αγαπημένη του ταινία όλων των εποχών…The Good, The Bad and The Ugly.
Και
τέλος το βιβλιοπωλείο ΦΟΙΒΗ σας αφήνει με Αντονιόνι και Μπουλγκάκοφ.
Τότε
το φεγγαρόφωτο αρχίζει να κοχλάζει και ξεχύνεται σ’ένα ποτάμι που κατακλύζει τα
πάντα. Η σελήνη εξουσιάζει τα πάντα, παίζει, χορεύει και κάνει λογής λογής
τρέλες. Και τότε μέσα στο χείμαρρο της σχηματίζεται μια γυναίκα ασύγκριτης
ομορφιάς και οδηγεί προς τον Ιβάν, κρατώντας απ΄ το χέρι έναν άνθρωπο με
μεγαλωμένα γένια που κοιτάει ολόγυρα φοβισμένα.
Ο Ιβάν Νικολάγιεβιτς τον γνωρίζει
αμέσως. Είναι ο αριθμός εκατόν δεκαοκτώ, ο νυχτερινός του επισκέπτης.
Ο Ιβάν Νικολάγιεβιτς του απλώνει το χέρι
στον ύπνο του και τον ρωτάει άπληστα:
-Έτσι, λοιπόν, τελείωσαν όλα;
-Έτσι τελείωσαν, μαθητή μου, απαντάει το
εκατόν δεκαοκτώ, κι η γυναίκα πλησιάζει τον Ιβάν και του λέει:
-Και βέβαια έτσι. Όλα τελείωσαν, όλα
τελειώνουν…..Και σας θα σας φιλήσω στο μέτωπο, κι όλα θάρθουν όπως πρέπει.
Σκύβει πάνω από τον Ιβάν και τον φιλάει
στο μέτωπο, κι ο Ιβάν τείνει προς αυτήν και την κοιτάει στα μάτια, αλλά, εκείνη
υποχωρεί, υποχωρεί και φεύγει μαζί με το συνοδό της προς τη σελήνη.
Και τότε η σελήνη αρχίζει ν’ αφηνιάζει,
ρίχνει χειμάρρους από φως στον Ιβάν και σ’ όλα τα γύρω, αρχίζει στο δωμάτιο μια
φεγγαροπλημμύρα, το φως αναδύεται, ανεβαίνει ψηλά, πλημμυρίζει το στρώμα. Και
τότε είναι πια που κοιμάται ο ο Ιβάν Νικολάγιεβιτς μ’ ένα ευτυχισμένο πρόσωπο.
Το πρωί ξυπνάει σιωπηλός αλλά ολότελα
ήσυχος και υγιής.Η λαβωμένη μνήμη γαληνεύει κι ως την επόμενη πανσέληνο κανείς
δεν πρόκειται ν’ανησυχήσει τον καθηγητή. Μήτε ο δολοφόνος του Εστάς με τη
βουλιαγμένη μύτη, μήτε ο σκληρός πέμπτος επίτροπος της Ιουδαίας, ιππότης
Πόντιος Πιλάτος.
