Η πρώτη νουβέλα του Shalom Auslander: «Ελπίδα: Μια τραγωδία», ακολουθεί τις οδύνες ενός ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι η Άννα Φρανκ είναι ακόμη ζωντανή τον 21ο αιώνα και δουλεύει στη σοφίτα της το προσεχές best seller της.
Υπάρχει μια φίρμα ρούχων στην Αμερική που ονομάζεται: «Η ζωή είναι ωραία»… ένα τερατώδες ψέμα το οποίο εξυμνείται στα προϊόντα της. Είναι μια ιδιαίτερα επιτυχημένη φίρμα και θα σας πω γιατί, επειδή η ίδια η ζωή δεν είναι ωραία. «Γεννούν καβάλα στον τάφο», έγραψε ο Samuel Beckett, «μια στιγμιαία αναλαμπή και μετά είναι πάλι νύχτα, για μια ακόμη φορά». Είχε κατά το ήμισυ δίκιο… Άφησε απέξω την πιθανότητα να υπάρχουν φλούδες από μπανάνα στο έδαφος, δίπλα στον τάφο… έτσι από τη στιγμή που γεννιόμαστε, σκοντάφτουμε και χύνουμε τον καφέ μας ενώ όλοι μας δείχνουν και γελάνε και μετά υπάρχει το ολοκαύτωμα και τότε και μόνο τότε μετά από όλα αυτά έρχεται η νύχτα.
Τα βιβλία που κλαίνε μπροστά σε μια τραγωδία είναι κατά τη γνώμη μου εύκολα, είναι τεμπέλικα… Τα βιβλία που αντικρίζουν τη άβυσσο, χαμογελούν και της δίνουν μορφή… αυτά είναι πιο δύσκολα.
1. Τα πέντε βιβλία του Μωυσή
Το αστειότερο βιβλίο όλων των εποχών. Ξεκινάει με έναν άντρα που του είπαν πως πρόκειται να γίνει σπουδαίος αρκεί να ταξιδέψει ως την Αίγυπτο. Έτσι πηγαίνει στην Αίγυπτο όπου τα παιδιά του σκλαβώνονται και δουλεύουν σκληρά για 400 χρόνια. Η οικογένεια εντέλει δραπετεύει μπαίνει σε μια απαγορευμένη έρημο και χάνεται για 40 χρόνια. Τελικά πέντε τόμους αργότερα φτάνουν στην πολυπόθητη πατρίδα… για να δεχτούν αμείλικτη επίθεση, εισβολή και να διωχτούν ξανά. Το φινάλε ξεκαρδιστικό. Αν όντως αυτή είναι η λογοτεχνία που γράφει ο Θεός… παρέα θα κάναμε par-tee.
2. Καντίντ του Βολταίρου, (εκδ. Πόλις)
Ένα νεαρό ζευγάρι που ονειρεύεται ένα ειδυλλιακό μέλλον διώκεται από το σπίτι του σε ένα σκοτεινό απαγορευμένο πλανήτη… Χωρίζονται, γίνονται θύματα βίας, ληστεύονται, βιάζονται. Πόλεμοι, διαμάχες, καταστροφές κάθε είδους… έτσι όταν το ζευγάρι ξανασμίγει ο νεαρός έχει χάσει την αρχική, αφελή αισιοδοξία του και η κοπέλα είναι πια μια σκιά του εαυτού της. Το φινάλε… ξεκαρδιστικό.
3. Μια χούφτα σκόνη του Evelyn Waugh
Ο Waugh είναι ένας σκοτεινός συγγραφέας. Ο θεός να τον έχει καλά… και το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πιο σκοτεινό του. Σε ένα μισογκρεμισμένο παλιό βικτωριανό σπίτι μια οικογένεια καταρρέει ενώ προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει την εμφάνιση της και να πει ψέματα τον εαυτό της. Υπάρχουν σχέσεις απάτης, θάνατος και μια εκδοχή της Κόλασης όπου κανείς αναγκάζεται να διαβάζει Dickens στην αιωνιότητα…
4. Το Βιβλίο του Ιώβ
Για το μεγαλύτερο μέρος αυτού του βιβλίου θα έλεγε κανείς ότι είναι το σκοτεινότερο και αστειότερο… που έχει ποτέ συντεθεί. Ο θεός αποφασίζει να δοκιμάσει έναν καλό άνθρωπο, τον Ιώβ, καταστρέφοντας την περιουσία του, σκοτώνοντας την οικογένεια του και γεμίζοντας τον με εξανθήματα. Ο Ιώβ τα χάνει κι επιδίδεται σ’ ένα φοβερό υβρεολόγιο εναντίον του θεού. Οι φίλοι του τον προειδοποιούν να σταματήσει… γιατί αλλιώς…. γιατί αλλιώς τι; Αναρωτιέται ο Ιώβ. Και μετά το καλύτερο… ο θεός κατεβαίνει στη γη δίνει μια κλωτσιά στα πισινά του Ιώβ ενώ του φωνάζει και ανακηρύσσει τον εαυτό του υπέροχο... απίθανο… Εκδότες σκίστε τις τελευταίες σελίδες και θα έχετε ένα βιβλίο που θα σκίσει.
5. Κωμωδία σε ελάσσονα κλίμακα του Χανζ Κάιλζον (εκδ. Ποταμός)
Σε συμφωνία με τα πιο ευγενή ένστικτά τους ένα ζευγάρι νεαρών Ολλανδών αποφασίζει να κρύψει έναν φτωχό Εβραίο από τους Ναζί. Τον τακτοποιούν στον πρώτο όροφο ενώ αισθάνονται τρομερά περήφανοι για τον εαυτό τους κι εκεί πεθαίνει. Εκεί πάνω. Ξεκαρδιστικό.
6. Catch 22 του Τζόζεφ Χέλερ (εκδ. Εκάτη)
Αν δεν το έχεις ήδη διαβάσει είσαι από αυτούς που διαβάζουν τα έντυπα του Μέρντοχ ενώ κραυγάζουν υπέρ του σοσιαλισμού.
7. Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας)
Τίποτα από οποιοδήποτε γραπτό έχει επιχειρήσει να περιγράψει αυτό το βιβλίο δεν με έχει πείσει. Απλώς διαβάστε το. Δείξτε μου εμπιστοσύνη. Είναι τόσο αναθεματισμένα σκοτεινό, αστέιο και στενάχωρο, επώδυνο και λυσσαλέο που σχεδόν συγχωρείς τον Σελίν που συμπαθούσε τους Ναζί.
8. Οτιδήποτε του Μπέκετ
Ο Joyce ήταν o μέντορας του Beckett. Τα ήξερε όλα και ήθελε όλοι να ξέρουν ότι τα γνωρίζει. Ο Sam προσπάθησε ως τα σαράντα του να κάνει το ίδιο. Ώσπου αίφνης κατάλαβε ότι ήταν το αντίθετο του Joyce… δεν ήξερε τίποτα. Δεν ήξερε ποιοι είμαστε, τι πρέπει να κάνουμε, πώς να προχωρήσουμε, τι να σκεφτούμε. Τίποτα δεν συμβαίνει, τίποτα δεν έχει λογική και το χειρότερο το σκοινί δεν έφτανε για να κρεμαστεί. Κι έτσι ο Becket πέρασε τα επόμενα 40 χρόνια γράφοντας γι’ αυτό. Η απόγνωση δεν ήταν ποτέ αστειότερη.
9. Οτιδήποτε της Ο Connor
Γιοι που κλυδωνίζονται από την ενοχή, καταθλιπτικές θρησκόληπτες μητέρες, κατά συρροή δολοφόνοι, παπάδες που κλέβουν, ένας κουτσός άντρας. Η Flannery ήταν επιεικώς παρανοϊκή. Υπάρχει σκοτάδι σε αυτές τις ιστορίες, χειροπιαστό σκοτάδι.
Κι αν δε βρίσκεται τίποτα αστείο σε όλα αυτά, χάνετε το καλύτερο μέρος, αυτό που αρέσει περισσότερο στη Flan… δεν διάβαζε γιατί δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει.
10. Οτιδήποτε του Κάφκα
Οτιδήποτε έγραφε ο Κάφκα άρχιζε σαν αστείο το οποίο ο ίδιος έπαιρνε ιδιαίτερα σοβαρά. Όπως έλεγε κι ο Κούντερα, έβλεπε τα μαύρα βάθη του αστείου. Ποντίκια που τραγουδάνε, μαϊμούδες που μιλάνε, άνθρωποι που μεταμορφώνονται σε έντομα, μπάτσοι που σε συλλαμβάνουν άνευ λόγου. Αυτή ήταν η πιο ξεκαρδιστική ιδέα του Κάφκα… η ζωή είναι από μόνη της ένα αστείο, ένα αστείο που η μοναδική μας επιλογή είναι να το πάρουμε σοβαρά. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν έχει πλάκα.
Το άρθρο του Auslander είναι αλιευμένο από το site της Guardian
Περισσότερα για τον ίδιο τον συγγραφέα στο προσωπικό του site
