Εννέα μικρές
ιστορίες ανάμεσα τους και στιγμιότυπα
περιέχει το νέο βιβλίο του φίλου Κώστα
Ποντικόπουλου.Ο πήχυς ανεβαίνει καθώς
εδώ πρόκειται για μυθοπλασία και όχι
για τη γλαφυρή αλλά ομολογουμένως
ψύχραιμη καταγραφή των παιδικών του
αναμνήσεων στην περιοχή του Αγίου
Παντελεήμονα με την οποία καταπιάστηκε
στο πρώτο του βιβλίο “Τα μπλουζ του
Αγίου Πανελεήμονα”,εκδ.Εύμαρος.
Η πρώτη θετική
εντύπωση είναι ότι πρόκειται για ένα
λογοτεχνικό πόνημα.Οι ήρωες είναι
χειροπιαστοί,πειστικοί,έχουν περάσει
δίπλα σου.Κάθε χάρτινο πρόσωπο
που είναι επεξεργασμένο λογοτεχνικά
παίρνει σάρκα και στοιχειώνει τον
αναγνώστη για καιρό ή για πάντα.
Ανεξάρτητα από
την εποχή που έζησε αυτό το προσωπό με
το χτίσιμο του από το συγγραφέα μπορεί
να αποκτήσει χαρακτηριστικά πανανθρώπινα
και αιώνια.
Τέτοια ποιοτικά
στοιχεία έχει η γραφή του Ποντικόπουλου.
Βλέμμα παρατηρητικό, ευαίσθητο αλλά
και διεισδητικό και σκωπτικό.Δεν
χαρίζεται στους ταλαιπωρημένους ήρωες
υπάρχει συμπόνοια αλλά και μια διάχυτη
υπαινικτική ειρωνία που εντέλει τους
κάνει ακόμα πιο “ανθρώπινους”.
Η ατμόσφαιρα
των ιστοριών είναι καλοδουλεμένη ,οι
διάλογοι-ευαίσθητο σημείο πολλών
διηγηματογράφων-είναι ζωντανοί και
ακριβείς και η γλώσσα ρέουσα και
φειδωλή.Κρατά μυστικά για να τα ξεκλειδώσει
ο αναγνώστης.
Υπάρχουν φωνές
σε αυτό το βιβλίο,φωνές με χροιά..Καθαρές
και σε αρμονία με τα πρόσωπα που τις
εκφέρουν και τους τόπους τους.
Πόλη και ύπαιθρος.
Η “πηχτή”
,αστική σύγχρονη πραγματικότητα με τους
ήρωες να ψάχνουν το βηματισμό τους, σε
μια εποχή που τους ζητάει να μάθουν να
ζουν χωρίς να ξοδεύουν, είναι κυρίαρχη
σε κάποιες ιστορίες.Πρόσωπα ζαλισμένα
που δυσκολεύονται να ξαναφτιάξουν
κομμάτι,κομμάτι το πραγματικό τους
πρόσωπο για να μπορέσουν να αγνωρίσουν
τον άλλον.Όλα μοιάζουν δύσκολα και
ασφυκτικά στον κλοιό της πόλης.Αντίθετα
στην ανοιχτωσιά της υπαίθρου ακόμη και
οι σκληρές λύσεις μοιάζουν εξαγνισμένες
από τον καθαρό αέρα και το δυνατό φως.Οι δυσκολίες έρχονται
φυσικά και αντιμετωπίζονται στωικά.
Υπάρχει
η κοινή μοίρα αλλα και η ελπίδα που
γεννάει πάντα το χώμα.
