Θα γιόρταζε σήμερα αν ζούσε ο ποιητής Βασίλης Στεριάδης. Από την ποιητική του συλλογή «Χριστούγεννα της ισοπαλίας», (Εκδόσεις Κέδρος, 2002), επιλέγουμε ένα ποίημα και το αφιερώνουμε στους δικηγόρους της Εμμ.Μπενάκη. Χριστούγεννα, πρωτοχρονιές …πολλές οι συμπτώσεις. Ουδεμία προσωπική σχέση με τον ποιητή ωστόσο το πρόσωπό του στο αυτί του βιβλίου μοιάζει να το προσπεράσαμε κάποτε στο κέντρο της Αθήνας. Ίσως σε κάποιο καφέ της Μπενάκη όπου συχνάζουν δικηγόροι ακόμη και αυγουστιάτικα μεσημέρια Σαββάτου, κυνηγημένοι από άδειο ή γεμάτο σπίτι. Ανάμεσά τους υπάρχουν ποιητές. Τους έχουμε δει να ανοίγουν την ταλαιπωρημένη δερμάτινη τσάντα και να ανταλλάσουν δίσκους με σπάνιες ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής… ο ενθουσιασμός τους θυμίζει μαθητές που ανταλλάσουν Γκορμίτι. Τους έχουμε ακούσει να απαγγέλουν Σουρή στολίζοντας σύγχρονες πολιτικές και τηλεοπτικές περσόνες. Να ψάλουν το τροπάριο της Κασσιανής… δέξαι μου τας πηγάς τω δακρύων…το παρακάτω ποίημα είναι γι’ αυτούς…
Όμιλος του θανάτου
Σχεδόν σε είπε,
θα σε πει ρόμπα και χαμένο τσόλι.
Αν αγαπήσει,
θα σε πει και καλτσοδέτα
και διαιτητή μαϊμού.
Έξω από τις αγωνιστικές γραμμές
στις γειτονιές της εργατούπολης.
Τορίνο,
το πρώην λαϊκό αγόρι μπαίνει στο χρηματιστήριο
με τη Κυρία και τους μπανκονέρι.
Γι αυτό κι εσύ να προσέχεις, φυλάξου,
να μην κάνεις τη σφυρίχτρα σου τσίχλα.
Θα στη βάλουν ανάποδα
όπως και το σημαιάκι της δουλειάς
στο βοηθό σου.
Είτε περάσει ο καιρός είτε ου
θα πεθάνεις.
Να ερωτεύεσαι λοιπόν, όπως εγώ.
Και να τραγουδάς.
Σεντ Λούις μπλουζ.
Όπως στο Τενεσί από την αυτοκράτειρα.
Με τη φωνή της σκίζει την τρομπέτα.
Λίγο πριν ξεκινήσει
για τον ουρανό με τα διαμάντια.
